Zomaar een gebeurtenis vanuit mijn nachtdienst afgelopen week. Ik werk al jaren in een orthopedagogisch centrum voor jongeren van 12 t/m ongeveer 20 jaar. De meesten die opgenomen zijn hebben gedragsproblemen en voor sommigen van hen gaat dit gepaard met psychische problemen. Ze zitten ook nog in de puberteit om te ontdekken wie ze zijn. Om 22.25 uur zet ik mijn auto op de parkeerplaats van het terrein omdat mijn dienst om 22.30 uur begint. De poort voor en achter van het terrein zit al een aantal weken op de dag en avond dicht. Niemand kan zomaar het terrein op in verband met het corona virus wat ook hier in Nederland uitgebroken is. Ouders en familie mogen hun kinderen niet meer bezoeken of ophalen. Drie weken geleden is er bekeken, samen met de jongeren, wie er eventueel naar huis zou kunnen, omdat er geen school en dagbesteding meer zou zijn voor de komende weken in verband met het coronavirus. Er zijn maar weinig jongeren die naar huis kunnen deze weken, omdat de thuissituatie niet veilig genoeg is. Dit geldt nu ook voor Sara*, het is niet veilig in haar thuissituatie en ze kan daar deze weken dus niet zijn. Ik zag bij aankomst van mijn dienst Sara buiten zitten op een bankje, samen met groepsleiding van haar eigen groep, in een ineengedoken houding en de capuchon van haar trui over haar hoofd getrokken. Ik liep naar mijn eigen groep waar ik 's nachts mijn toko heb met camerabeeld van een slaapkamer, afzonderingsruimte, binnenterrein en voor en achterpoort. Ik hoorde in de overdracht van de andere groep dat Sara er niet lekker bij zat (de nachtdienst heeft de eindverantwoording van 5 groepen) Rond ongeveer 20.30 uur speelde dit al, maar helaas kregen ze bij Sara geen ingang wat haar zou helpen om naar haar kamer te gaan. Ze heeft suïcidale gedachten en uitspraken gedaan en voor haar hoeft alles niet meer. Toen ik naar haar toe ging rond 23.00 uur zat ze ineengedoken op de bank in de woonkamer met haar capuchon nog steeds op. Een teken dat ze zich had afgesloten van wat erom haar heen gebeurde. Ik ben naast haar gaan zitten en heb een hand op haar schouder gelegd. Ze was beslist niet van plan naar haar kamer te gaan, het had allemaal toch geen zin voor haar want morgen zou er toch niets veranderd zijn in haar situatie. “Alle mensen zijn slecht , jullie ook want jullie werken alleen maar voor het geld” waren haar woorden.Ik heb haar terug gegeven dat ik niet geloof dat alle mensen slecht zijn, er zijn ook nog goeie mensen en die werken niet alleen voor het geld. Die geven om jou en anders zou ik nu niet naast je zitten en het goede voor hebben met jou! Van binnen is mijn gebed dat ze naar haar kamer kan gaan voor de nacht en de rust kan vinden om te kunnen gaan slapen. Psalm 121 wordt in deze periode heel vaak aangehaald maar ik geloof dat deze psalm voor Sara zeer sterk van toepassing is:“Hij sluimert en slaapt niet maar Hij houdt de wacht over jouw leven” Uiteindelijk na 2 uur (inmiddels 1.00 uur in de nacht) kon ze zich verplaatsen van de woonkamer naar haar slaapkamer. Sara stond voor haar wastafel van haar kamer en ik vroeg haar (na een aantal keren haar avondmedicatie aangeboden te hebben en die ze tot nu toe geweigerd had) of ze deze in gaat nemen zodat ze wat makkelijker in slaap zou vallen. Deze nam ze in en haar woorden waren hierna ”het mag eigenlijk niet maar mag ik je een knuffel geven en je bedanken?” Zonder verder langer na te denken wat voor gevolgen dit zou kunnen hebben gaven we elkaar een welgemeende knuffel en wenste ik haar een goeie nacht. Zoals beloofd zou ik nog een aantal keren om het hoekje bij haar kijken vannacht. Wat was ik opgelucht voor haar en toen ik de eerste keer bij haar ging kijken lag ze te slapen onder haar dekbed, ze had haar trui aangehouden met haar capuchon nog op. Gelukkig had ze de rust gevonden om zich neer te leggen bij deze dag. Dit is de Hand van God!! Dit is Hij die rust kan brengen in de onrust in Sara haar gedachten. Dit is Hij die ook rust brengt in deze onzekere tijd waarbij we niet weten hoe lang dit corona virus zal duren. Wat morgen zal brengen weet Sara niet….. Wat morgen ons zal brengen weten wij ook niet….. We weten wel dat de Hand van God daar is en ons vast houdt in onrustige tijden van ons leven….. Welke situatie je ook zit “Zijn Hand is nooit te kort om jou of de situatie om te keren!” Uiteindelijk kwam ik terug in mijn kantoor waar 2 slaapdiensten zaten te wachten hoe dit is afgelopen en afhankelijk van dit konden gaan slapen. Ik deed een dansje in het kantoor en draaide me rond van vreugde. Ik liet dit zien aan mijn collega's en ik zei: “hierdoor breekt mijn hart” en ik had tegelijk een brok in mijn keel en pinkte een traantje weg. Ik nam een bak koffie en mijn 5de nachtdienst op rij ging verder…… Zomaar een gebeurtenis? Zeg jij het maar…..Ik denk het niet!! *Sara is niet haar echte naam
Dini Abcouwer